İbrahim Erkal - Usta

Usta be! Sen hiç âşık oldun mu
Hani ayakların yerden kesilir hani anlamsızlaşır
Ama onsuzlaşamazsın ya hiç oldun mu usta
Olmuşsun gibi be usta, olmuşsun.

Yoksa bu saçlar bu kadar ağarıp
Bu gözler bu kadar dolup ve sen bu kadar susamazsın.

Usta be! Sen hiç yalnız kaldın mı
Bir başına, tek başına, aç, açıkta
Rutubet sinmiş duvarlar arasında
Pembe hayallere dalıp hanlar, hamamlar yaptın mı.

Uyandığında var gününde her yanına çarpanları
Dar gününde mumla aradın mı hiç
Anladım aramışsın be usta aramışsın.

Ya usta! Sen hiç korktun mu
Karanlıktan, yalnızlıktan
Benim gibi yüksekten veya uçmaktan
Korktun mu.

Gülerken ısıran yüzden, iltifatla iğne sokan sözden
Güzel bakmayı keşfeden kem gözden
Korktun mu be usta.

Sen hiç unutuldun mu be usta
Hani üstünde ateşten bir gömlek
İçinde esirmişsin gibi bir sen
Çırılçıplak, savunmasız
Hiç oldun mu be usta.

Anladım konuşmayacaksın be usta
Ama ben anladım usta.